Chcę zjeść twoją trzustkę 02

Bardzo dobry tytuł, polecam :)

Polowałam na ten tytuł bardzo długo, zawsze coś mi przeszkadzało w jego kupieniu (najczęściej moja kiepska pamięć, wiek już nie ten xD), ale nareszcie mam! Pomimo tego, że wiedziałam co się w niej znajduje i doskonale zdawałam sobie sprawę jak bardzo ujmująca jest ta historia i tak czytając ryczałam jak bóbr... Ta manga jest tak pięknie zrobiona, tak mocno można wczuć się w bohaterów, przeżywać to razem z nimi i płakać tak samo jak płakali oni. Największy plus mangi i to czego brakowało mi w filmie to uczucia Sakury - jej strach i niepewność, które w ekranizacji nie są aż tak wyczuwalne. Nawet jeśli ktoś obejrzał film to całym sercem polecam przeczytać także mangę. Jest po prostu niesamowita i nie da się jej zapomnieć ❤️

Po tą mangę sięgnęłam ze względu na intrygujący tytuł. Historia okazała się bardzo ciekawa, aż szkoda, że tak szybko się zakończyła. Bohaterowie i ich postępowania wywołują uśmiech na twarzy.

Jeśli ktokolwiek kiedyś mi powie, że manga nie może doprowadzić do łez, do pokażę mu ten tytuł. Zakończenie miażdży i wątpię żebym kiedyś zapomniał o tej mandze. Szczególnie że na pewno będę do niej wracać.

Po przeczytaniu pierwszej części od razu kupiłam drugą. Nie zawiodłam się, manga doprowadziła mnie nie raz do łez.

To było piękne. Historia bardzo skłania do refleksji. Wykorzystałam na niej prawie cały zapas łez i za nic nie mogę o tym zapomnieć. Po prostu 10/10.

Drugi tom uratował moją opinię o tej mandze. Znalazło się tu wyjaśnienie na kilka pytań, które zadawałam sobie przy czytaniu pierwszej części, np. skąd wynika irytujące momentami zachowanie Sakury. I skłamałabym mówiąc, że historia niczym mnie nie zaskoczyła. Po lekturze drugiego tomiku musiałam na chwilę go odłożyć i przemyśleć kilka spraw (co uznaję za plus, jako że mało która manga wywołuje u mnie takie emocje). W niektórych momentach miałam wrażenie, jakby brakowało stron, w szczególności na końcu. Wydanie polskie prezentuje się jednak bardzo dobrze, piękna okładka, cudowny dodatek, czego chcieć więcej? Historia Sakury i "zwyczajnego kolegi z klasy" na pewno zostanie na długo w mojej pamięci.